Seversiniz bazen...
Bir kuşu beslemek misali,
karşınızdaki insanı sevginizle beslersiniz.

Farklıdır sevmesi insanların...
Kimi kafese tıkar kuşunu öyle besler,
alır özgürlüğünü elinden, seviyorum sanır.
Öyle sandıkça sıkar karşısındakini, bunaltır.
Ufacık bir fırsat bulsa kaçmak,
kurtulmak ister artık kuş.

Aslında korkularından yapar insan bunu,
karşısındaki insana anlatamaz, anlatmasını bilmez.
Bir başka insana gitmesini istemez.

Her koca devin koca korkuları vardır, kimse bilmez.
Kimi de serbest bırakır kuşunu.
Salıverir gökyüzüne,
döner gelir elbet der, döner gelir seviyorsa.

Alır riski çekinse de birşeylerden.
Bilir ki; koysa kafese bir gün kesin kaçıp gidecek,
bir gün kesin terkedecek.
Serbest bırakır!
Döner gelir o da karnı acıktıkça,
yüreği sevgiye acıktıkça.

Ne kadar çekinse de bilir geri döneceğini adam.
Bilir başka yerlere, başka kişilere gitse de
bir gün, bir şekilde geri döneceğini...

Kuş ta bilir daha iyisinin olmadığını
ama bazen nankörlüğü tutar.
Unutur onun için yapılanları,
uğramaz olur bir zaman...

Başka kapılarda, başka pencerelerde aynını arar.
Ama bilmez başkalarda hiç aynılık bulunmaz.
Pişman olur, geri döner bir zaman sonra.

Öyle yenik, öyle mağlup döner ki hem de...
Artık kafese girmeye bile razı olmuştur.

Şanslıdır...
Eğer geri döndüğünde açık bir pencere
veya aynı evde, aynı kişileri bulabilirse...
Eğer terkettikleri taşınmamış,
Aynı yerde kalabilmişse...

Oğlunu kaybeden çin’li bir kadınla ilgili bir öykü vardır.Üzüntü içindeki kadın bir din adamına gider ve, “hangi duaları etsem, hangi büyüleri, sihirleri yapsam oğlumu bana geri getirir?” diye sorar.Ona birkaç teselli sözü söyleyip, geri yollamak yerine; din adamı, “bana asla acıyı tatmamış bir evden, bir hardal tohumu getir. Onu, senin yaşamından acıyı yok etmek için kullanacağız” der. Kadın hemen bu büyülü tohumu aramaya başlar. Çok güzel, kocaman bir evin önüne gelir ve kapıyı çalar. “Asla acıyı yaşamamış bir ev arıyorum. Burası öyle bir yer mi? Bu benim için çok önemli” diye sorar. Onu içeriye alırlar ve “sen yanlış yerdesin” diye söze başlarlar. Daha sonra son günlerde başlarından geçen tüm trajik olayları anlatmaya koyulurlar.Kadın kendi kendine düşünür. “Bunlar benden daha acılı, bunlara birinin yardımcı olması gerekir.” Ve orada kalıp onlara yardımcı olmaya karar verir.Daha sonra başka evler aramayı sürdürür, acısı olmayan. Ama nereye gitse herbirinden acı dolu binbir hikaye duyar. Ancak insanların acılarını azaltabilme işine öylesine kendini kaptırır ki neredeyse oğlunun acısını ve onu unutturacak olan hardal tohumunu aramayı unutur. Böylece yavaş yavaş acı onun yaşamından çıkar gider.

Brian Cavanaugh

 

... Dostluk konusunda düşündüğüm zaman, hep şu noktayı gözönünde tutmalı diye düşünürüm: Acaba dostluğu arattıran sebep güçsüzlük veya ihtiyaç mıdır? Acaba karşılıklı yardımlaşmaya girişirken insanların amacı tek başlarına pek başaramayacakları şeyi bir başkasının yardımıyla elde etmek, sırası gelince karşılığını yapmak mıdır? Yoksa bu yardımlaşma dostluğun özelliğidir de, dostluğun daha derin, daha asil, sırf doğanın (tabiatın) yarattığı başka bir neden mi vardır? Dostluğa adını veren sevgi, insanların yakınlık duygularıyla birbirine bağlanmasında başlıca nedendir. Çünkü çıkarlar çok kez kendine dost süsü veren ve durum gerektirdiği için saygı, ilgi gösteren insanlardan bile elde edilebilir, oysaki dostlukta hiçbir şey yalan ve yapmacık değildir, her şey gerçektir ve içten gelir. Bu yüzden, sanırım, dostluğu gereksinme (ihtiyaç) değil, doğa yaratır. Dostluğun doğuşunda, ondan ne çıkarlar elde edileceği düşüncesinden çok, ruhların sevgi ve bağlanması var...

Birçokları kendilerinin yapamayacakları şeyleri dostlarında aramaktan -haydi sıkılmıyorlar demeyeyim de- hataya düşüyorlar diyeyim. Dostlarına vermedikleri şeyleri onlardan istiyorlar. Halbuki önce iyi insan olmak, sonra kendine benzeyeni aramak doğru olur. Deminden beri söylediğim sürekli bir dostluk ancak şu kimseler arasında sağlamca kurulur: Yakınlık duygularıyla birbirine bağlanmış insanlar önce başkalarının esiri olduğu ihtirasları yenecekler, sonra doğruluk ve adaleti sevecekler, birbirleri için her şeyi yapacaklar, ama birbirlerinden şerefli ve doğru olmayan hiçbir şeyi istemeyecekler, aralarında yalnız sevgi ve beğenme değil, saygı da bulunacak. Çünkü dostluktan saygıyı kaldıran onun en büyük süsünü kaldırmış olur. Bunu sananlar, tehlikeli şekilde yanılırlar. Doğa, dostluğu erdemin yardımcısı olsun diye vermiştir, hataların yardakçısı olsun diye değil, onun amacı şudur: erdem tek başına en yüksek katına erişemediğine göre, ortaya başkasıyla birleşip ortak olarak erişsin. Bu türlü bir birlik bazı insanlar arasında, var olmuş veya olacak ise, bu, onları katıksız iyiliğe götürecek en iyi ve en mutlu birlik sayılmalı. İşte, bence, insanların peşinde koşmaya değer sandıkları her şeyi, şerefi, ünü, ruhun sükunet ve sevincini içine alan birlik, bu birliktir. Bütün bunlar var olunca, hayat mutluluk doludur.

Cicero

Azgın tartışmacılar da keşke, diğer söz suçluları gibi ceza görselerdi. Hep öfkenin alıp götürdüğü bu fikir çarpışmalarında, insanın etmediği kötülük kalmaz. İlkin fikirlere çatarız, sonra da insanlara...

Tartışmada esas, karşımızdakinin düşüncesini çürütmek olduğu, herkes çürütüp çürütüldüğü için, tartışmanın sonunda olan şey, gerçekten büsbütün uzaklaşmaktadır. Onun için Platon, Devlet'inde akılca ve ruhça zayıf olanlara tartışmayı yasak etmiştir. Doğru dürüst adım atıp yürümesini bilmeyen bir insanla gerçeği aramaya çıkmanın anlamı var mı? Aradığımız şeyi bırakıp onu nasıl bir yoldan arayacağımızı düşünürsek ondan hiç de uzaklaşmış olmayız.

Tartışma ile neye varılabilir? Biri doğuya gider, biri batıya; yolda rastladıkları ayrıntılara saplanır ve konudan ayrılırlar. Bir saat cenkleştikten sonra, neyi aradıklarını bilemez olurlar: Kimi konunun üstüne çıkmış, kimi altına inmiş, kimi de kenarında kalmıştır. Kimi bir kelimeye, bir benzerliğe takılır; kimi söylenene kulak bile vermeden bir şeyi tutturur ve yalnız kendi söylediklerini dinler. Başka biri de kendine güvenmediği için her şeyden kaçınır, hiçbir fikri kabul etmez; ta başından her şeyi karıştırır, yahut da söz kızışınca, büsbütün susar ve bir daha ağzını açmaz; bilgisizliğini küskünlüğünün altında saklar; mağrur bir küçümseme ya da budalaca bir alçak gönüllülükle tartışmadan kaçar. Bazısı yalnız saldırmasını bilir, kendini korumak umurunda değildir. Bazısı da yalnız saldırmasını bilir, kendini korumak umurunda değildir. Bazısı da yalnız sesinin ve ciğerinin gücüne dayanır. Bakarsınız birisi tutar kendine karşı dönüverir; başka biri kalkar ön sözler, yersiz hikayelerle kafa şişirir. Kimi vardır, sıkıştığını görünce karşısındakini susturup kaçırmak için düpedüz sövüp saymaya başlar ve Alman kavgası çıkarmaya çalışır. Başka bir türlüsü de vardır, konuya hiç bakmadan sizi bir sürü mantık çemberiyle, diyalektik oyunlarıyla kuşatıp boğmaya savaşır.

Bütün toptancı hükümler çürük ve tehlikelidir.

Profesör Üstün Dökmen, Hayvan dergisinde yayimlanan röportajinda, "Yere düsen ekmegin üstüne basan insan görmedim ama yere düsen insani tekmeleyen çok kisi gördüm" diyor... Saygili olmaktaki kusurlarimizi söyle anlatiyor:

- Birbirimize saygili olma konusunda 3 tip temel hatamiz var...

Avrupa'da yasayan vatandasimiz, orada yerlere çöp atmiyor ama Kapikule'den girer girmez yerlere tükürmeye, çöp atmaya basliyor. Niye burada böyle yapiyorsun diye soruldugunda, herkes böyle yapiyor diyor. Kendi fikri olmayan insanin duruma göre hareket etmesidir bu.

Ikinci hatamiz, adama göre davranmamiz. Karsimizdaki adam iri yariysa, 'Buyur Abi', diyoruz, ufak tefekse, 'Ne var lan!' diyoruz. Oysa ki, insanlarin onuru birbirine esittir.

Üçüncü hata, keyfimize göre davranmak. Keyfimiz yerindeyse eve girerken 'Merhaba millet' diyoruz, degilse surat asiyoruz. Oysa keyfimiz yerinde olsun olmasin insanlara saygili davranmak zorundayiz.

Diyorum ki, yerdeki ekmege saygili olma konusunda ülkemde mutabakat var, kimse basamaz, ayagiyla dürtüklemez ya da öper, koyar bir kenara.

Ekmek nimettir kabul, peki insan nimet degil mi?

Hayat bir liman gibidir. Pek çok gemi gelir gider o limana büyük küçük gemiler vardır limana yanaşan. Bazıları çok kısa bir süre kalırlar ve sonra okyanusa tekrar geri dönerler.
Bazı gemilerse, çok uzun yıllar boyunca kalırlar limanda. Ama bütün gemiler, bir süre sonra limanı terk etmek zorundadırlar. Çünkü limanın öbür tarafında, yani okyanusun da ötesinde de, çok daha büyük ve güzel bir liman vardır.
Ve bütün gemiler, o limana mutlaka uğramak zorundadırlar. Aslında gidilecek tek liman o’dur. Ve biz, ilk geldiğimiz limana, yalnızca biraz dinlenmek için uğrarız.
Sadece mutlu olmalısın bu limanda vakit geçirirken. Çünkü bu limanda başına gelecek hiçbir şey kalıcı olmayacak.
Asla sonsuza dek kalacağını düşünüp hata yapma. Zaten çok kısa bir süre kalacaksın, o zamanı da mükemmel geçirmelisin.
Sen bu limandaki milyarlarca gemiden sadece bir tanesisin. Diğer gemilerin senin yerini alacaklarından korkma sakın. Bu limanda herkese yetecek kadar yer var.
Sadece, paylaşmak için, yüreğini sonuna kadar açman şartıyla…
Ve sakın, kimse için kötü bir davranışta bulunma. Çünkü bu limanın sonunda gideceğin yerde, onunla tekrar karşılaşacaksın. Ve onun seni kötü hatırlamasını istemezsin sanırım.
Asla çok basit şeyler yüzünden, limanda geçireceğin zamanını zehir etme hem kendine, hem de diğerlerine.
Unutma, bu limandaki her şey sevgi üzerine kurulu. Bu, öylesine büyük bir liman ki, herkes için yetecek kadar mutluluk ve huzur var. O yüzden, mutluluğu çok uzaklarda arama.
Bazen hiç beklemediğin anda, büyük bir gemi seni alıp, son limana götürebilir. Geride bir şey bırakma ne olur.
Yapamadığın için pişmanlık duyacağın şeyler kalmasın geride. Çünkü o gemi ansızın gelebilir. Şimdi de gelebilir.
Bu limanda “yarın” diye bir şey yoktur. Yarın diye bir gün asla olmamıştır ve olmayacaktır.
Sahip olduğun tek zaman, şimdidir. Düne ve yarına ait bir şey bulamazsın bu limanda. Dünkü fırtına çoktan bitti. Yarının fırtınasını ise henüz yaşamadın. Sen yalnızca şimdiye sahipsin ve bu zamanın en iyi şekilde kullanmalısın.
Burada biletler anlık kesilir. Biletin kesildiği an, çıkarsın yola.
Bu sonsuz limanda, asla yalnız olduğunu düşünme. Etrafında milyarlarca gemi var. Hepsi de, aynı limana gidecek.
Ve şunu da unutma, bu limandan ayrılırken, geminin içinde bulunan her şeyi denize boşaltacaksın.
Geminin içini mücevherlerle doldurmaya çalışma. Sonra onları okyanusa boşaltmak zor gelir sana. Onları nasıl olsa götüremeyeceksin. Ancak paylaştığın zaman mutlu olacaksın.
Bu liman, binlerce tuzakla doludur. Attığın her adım da bir tuzak olabilir. Ancak zayıf olursan ve güçsüz olduğunu düşünürsen bu tuzaklara düşebilirsin.
Sen güçlüsün ve karşına ne çıkarsa çıksın, onunla mücadele edebilirsin. Bu güç zaten sen de var. Ama o gücün nerede gizli olduğunu bilmiyorsun.
O gücü kaybettiğini düşündüğün zaman, yüreğine güçsüz olup olamadığını sor… Sana en doğru cevabı o verecektir. Yüreğinin derinliklerinde, bütün sorularına bir cevap bulabilirsin.
Kendini asla güçsüz ve aciz görme. Sen okyanusun bir parçasısın. Tıpkı diğer su damlacıklarının olduğu gibi. Unutma, bütün su damlacıkları aynı ağırlıkta. Onları gözünde büyütme ve kendini küçültme.
Sen çok değerlisin, sen bu özel limana gelen bütün gemilerle aynı değerdesin. Aynı yerden geldiniz ve aynı limana döneceksiniz.
Bu limanda bütün gemiler, sevgiyle yürürler. Bütün gemilerin yakıtı sevgidir. Öfke ve nefretler yol alan gemiler, çabuk paslanırlar ve karaya otururlar. Asla onlarda biri olmaya çalışma.
Sen çok özelsin. Tıpkı diğerleri gibi ve sana diğerlerinin bildikleri ama unuttukları bir şeyi söylemek istiyorum.
Eğer diğer gemilere sevgiyle yaklaşırsan, karşılığında sevgi görürsün. Ama kötülükle yaklaşırsan, o zaman sana düşman olurlar.
Hiç bir geminin, bu limana nefretle ve öfkeyle geldiğini sanma. Hepsi de sevgiyle geldiler bu limana.
Ama zamanla güvertelerini pis sular doldurmaya başladı. Onlar temizlemediler bu pislikleri. Ve kendi gemilerinin içinde boğuldular.
Geldiğin yeri asla unutma. Sen güvertenin başındasın ve okyanus yanı başında. Onu görmezden gelme. Onu görmemek için gözlerini bağlama sakın.
Ondan zaten kurtulamazsın, çünkü gemi onun üzerinde ilerliyor. Gözünün önündeki gerçeği inkâr etme.
Bu limana geldiğin zaman, üzerinde tek bir çamaşır bile yoktu. Geldiğin günü asla unutma ve herkesin de bu limana kıyafetleri olmadan geldiğini aklından çıkarma.
En güzel elbiseleri alabilirsin, en pahalı ayakkabıları giyebilirisin, insanların sana baktıklarında zaman, ne kadar zengin olduğunu düşünmeleri hoşuna gidebilir.
Ama en güzel ve ne pahalı elbiselerinin bile, bu limandan öteye gidemeyeceğini unutma.
Yanında elbiselerin olamayacak giderken… Tıpkı gelirken olduğu gibi…
İnsanlara kendini sevdir ki, limanda senin yokluğunu hemen fark etsinler. Ve seni hatırladıkları zaman gözleri umutla dolsun.
Sen hatırladıklarında, gözleri öfkeyle bakmasın kimsenin. O zaman, sen boşa yaşamış olursun. Çünkü senden geride ne kalacak sevgiden başka.
Bu limanda ne istersen onu alırsın. Neyi ararsan onu bulursun. Eğer sevgiyi arıyorsan, mutlaka ona ulaşırsın. Nefretse eğer istediğin, o zaten seni bulur…
Bu limanda mutsuz geçireceğin kadar çok zaman yok neden gülmek varken ağlamak zorunda olacaksın. Neden mutlu olmak varken mutsuz olacaksın.
Neden sevmek varken nefret etmeyi seçeceksin ve neden paylaşmak varken saklamak isteyeceksin.
Mutlu olmaya başka limanlarda bulacağını sanma. Eğer onu bulacağını sanıyorsan, hiç yola çıkma. Çünkü onu ancak içinde bulabilirsin. O senin yüreğinde ve tüm dünyaya yetecek kadar var zaten.
Dünün yüklerini sırtında taşıma boş yere. Her  gün yeni bir başlangıçtır, eğer istersen. Bugün yeni bir başlangıç yapmak isteyip, ısrarla geçmişi yargılarsan, ne geçmişe dönebilirsin, ne de geleceğe.
Karanlığın ortasında aydınlığı görmeye çalış. Hiç bir gece sonsuza dek sürmez. Hiç bir acı kalıcı değildir. Sadece senin unutmak istediğin kadar sürer.
Gecenin karanlığında yıldızları görmeye çalış. Eğer karanlık istersen her yerde bulabilirsin. Ama yıldızları görecek şekilde baksın gözlerin.
Karanlığı görmek kolaydır. Ellerinle gözlerini kapatırsın ve tüm dünya karanlık olur. Sen aydınlığı görmeye çalış. İndir ellerini gözlerinde, kapatma gözlerini.
Mutlu olmak sadece bir seçimdir. Bunu hiç aklından çıkarma. Eğer mutlu olmayı seçersen, mutlu olursun…
Hep sevgi adına mücadele ver. Ama kendini asla ezdirme. Hakkını sonuna dek ara. Çünkü hiç kimse senin hakkını elinde alamaz.
Sen çok özel ve çok değerli bir insansın. Değerini asla düşürme. Asla kendini değersiz görme. Sen okyanustan kopup geldin. Tıpkı diğer gemiler gibi. Ve sonunda bütün gemilerin gideceği yer aynı limandır…
Yüreğinin sesini dinle. En doğru cevapları, en doğru yol haritalarını orda bulabilirsin. Çünkü yüreğindeki ses, okyanustan yankılanıp geliyor.
Sen en az diğerleri kadar değerlisin… Ne eksik, ne fazla. Hiç kimseyi senden daha üstün sanma, kimseyi kendinden daha aciz görme.
Seni seviyorum. Aynı limanda olsak da, olmasak da.

Eğer bizi, bulunduğun limanda göremeyecek olursan, görebildiğin en uzak yıldıza bak ve bize el salla…