Seni sana rağmen yaşadım ben.
Hep kaçışlar dolu , hep eksik…
Bir yanını tamamlasam...
Mutlaka başka bir yerden açık veriyordum.
Tamamlamaya uğraştıkça...
Senin gizlerinde kaybolup gidiyordum.
Bedenine değil,
Ruhuna taliptim ben.
Bu yüzden bu kadar zorlanıyordum.
Ben bir adanın değil, bir kıtanın kaşifiydim.
Yola çıkmıştım bir kere dönüşüm yoktu;
Ama, öyle çok duraklıyordum ki,
Geriye dönüm baktığımda
Başladım yerden birkaç metre bile
Uzaklaşamadığımı fark ediyordum.
Üstelik menzilin ucundaki sen,
Benden daha hızlı yol alıyordun,belli ki kaçıyordun.
Ufukta bile görünmeyen seraptın artık...
Kaç kez ‘vazgeç’ dedim kendime kaç kez o yolun kenarındaki ormana girip yok olmayı düşündüm.
Zaten yaşadığımda bu değil miydi?
Seninle birlikte varlık bulmayı düşünürken ,
Senin olamaman yokluk hissinden başka ne verebilir ki bana?
Oysa nasılda coşku doluydum başlarken…
Gecelerimi de gündüzlerimi de sana adamaya hazırdım.Her gün yeni bir yönünü öğrenip şaşıracaktım.
Seninle yaşadığım hiçbir şeyin dadını unutamayacaktım.
Sen, sonbahar rüzgarında kopmuş , serseri bir defne yaprağı ben sana dal olacaktım.
Hangimiz yaprak, hangimiz dal karıştırıyorum artık.Ben bu uykuları uyuyalı çok olmuştu.
Şimdi aynı uykuları yeniden uyuyorum.Acı uykusu , hüzün uykusu , korku uykusu…
Bir gece birinin bir gece diğerinin sonsuzluğunda kayboluyorum.
Ne garip kendimi kuşatma altındaki bir ordunun komutanı gibi görüyorum.

İhanetler içindeyim…

Ben düşmanı alt edemediğimden değil,
bu arkadan vuruşlar yüzünden yeniliyorum.
Bir beyaz bayrak gerekiyor artık bana.
Bütün mevzilerini kaybetmiş bir komutanın onurunu daha
fazla zedelemeden teslim olmayı bilmesi gerek.
Uzun sürmez esaretim.
İçimde bu yenilginin acısını yıllarca taşıyacak olsam bile bir yolumu bulup kavuşurum özgürlüğüme.

Gidiyorum.
Geride yaşanmamış zamanları bırakarak...
Sende ürkekliğinle baş başasın…
Hep tamamlanacak değil ya, buda böyle yarım kalsın

öLümü KokLuyorum..

Ölümü kokluyorum
Işığı farkedebilen çok az insan var
Karanlıkların içinde kalmaktan korkan
Gerçeklikler peşinde kaybolmaktan korkan
Bildiklerim göstermek istediklerimden çok farklı
Ruhumun içinde birikiyor
Hissettiklerimi kaybetmek canımı acıtıyor
Sadece ufak bir hayalde ve ufak bir zaman diliminde
Önemli gelebilecek herşey istemsiz varoluyor
Bu her insanın tek başına yaşayabilecegi
Kendini mutlulukla kandırabilecegi bir kaç güzel an
Uyandıgında içinde sadece acı bırakan
Bitimsiz duyguların cenneti
ama görebildigim tek şey neden cehennem?
Ölümü kokluyorum
Işığı farkedebilen çok az insan var

Her şey ben ölmeden önce başlamıştı...
Ayaklarım çıplak, yerler ıslak
Gece, soğuk, karanlık ve ben
Elimde bir bıçak, aklımda anlamsız yüzler, kalbimde hayal kırıklarım...
Gecenin karanlığında tüm hayatım ayaklarımın altından akıp geçerken
Ben sadece savunmasız hayatımın beni terk etmesini seyrediyorum...

Neden? Düşündünüz mü hiç neden diye?
Nasıl benden böyle bir ruhsuz yaratmayı başardınız...
Hiç düşündünüz mü bunu!
Hayallerimi kırdınız, umutlarımı çaldınız
Beni hiç düşünmeden derin kuyulara bıraktınız
Benden yaşayan bir ölü yaratmayı başardınız...

Her şey ben ölmeden önce başlamıştı...
Umutlarım vardı, geleceğim vardı
En önemlisi yaşama sevincim vardı...
Demek her şey tamamen yalandı
Sahte gülüşler, sahte sözler, sahte sevgiler
Beni hep farklı olduğum için dışladınız
Benim için olanlar sizin için yoklardı
Benim yaşam tarzım sizin için aykırıydı
Hep kendi tarafınıza çekmeye çalıştınız beni
Hem de hiç saygı duymadan
Bir kere bile beni anlamaya çalışmadınız
Sonunda benden bir ruhsuz yaratmayı başardınız...
Anne, baba artık her şey için çok geç
Artık göz yaşlarınız benim için hiçbir anlam ifade etmiyor
Nasıl benden böyle bir ruhsuz yaratmayı başardınız...

Benden hep yardım istediniz
İstediğinizi aldıktan sonra da arkanıza bakmadan çekip gittiniz
Hep benle konuştunuz, benden bir çıkış yolu bulmamı istediniz
Bana en derin kapılarınızı açtınız
Nerden bilebilirdim ki o kapıların bir gün kapanacağını?
Hep sizler için çıkış kapılarını buldum
Karşılık olarak bana kapılarınızı kapattınız...
Yaşarken cenazemi görmeme neden oldunuz
Yaşarken ölü olduğumu kulağıma fısıldadınız...
Sonunda benden bir duygusuz yaratmayı başardınız...
Arkadaşlarım, dostlarım artık her şey için çok geç
İkinci bir şans asla veremem size
Nasıl benden böyle bir ruhsuz yaratmayı başardınız...

Her şey ben ölmeden önce başlamıştı...
Anne, baba, arkadaşlarım, dostlarım...
Beni ellerinizle diri diri mezara gömdünüz
Şimdi bana geri dönüyorsunuz
Ağlamanız ve pişmanlıklarınız boşuna
Bu bir intikam, sonun başlangıcı
Gün bugün
Zaman bu zaman
İçimde yaşayan karanlık melek artık yanımda
Zaman artık avuçlarımın içinde
Gün intikam günü
Zaman yok olma zamanı
Hiçbir zaman bir başlangıç ya da son yoktur
Sonunda benden bir duygusuz yaratmayı başardınız...

Her şey ben ölmeden önce başlamıştı...
Anne, baba, arkadaşlarım, dostlarım...
Şimdi sıra sizde
Gece bu gece
Zaman bu zaman
Karanlık melek çalacak kapınızı 3 kere
Ölüm getirecek herkese
Saklayın kendinizi ve çocuklarınızı en gizli yerlere
Gece son gece
Zaman ölüm zamanı
Damarlarımdan adeta bir vampir gibi emdiğiniz kanımın hepsini geri alacağım
Hiçbir zaman bir başlangıç ya da son yoktur
Anne, baba, arkadaşlarım, dostlarım...
Karanlık ve bilinmeyen dünyama hoş geldiniz...
Hiçbir zaman bir başlangıç ya da son yoktur...
... Ve sonunda benden bir duygusuz yaratmayı başardınız...

KARANLIK DÜNYAM

Benim suçlanmış aşklarım var
Çoğu yasaklarla örtmüş üstünü
Kirli elbiseler giyinmiş bir sevgim
Siyahlardadır benim rengim
Uçları yırtılmış kaybolmuş resimlerim
Kırmızıya bürünmüş kokuşmuş cesetlerim var…

Kapkara bulutlarım
Çamurdan yağar yağmurlarım
Çöle benzer bir bahçem var…

Geri kalmış ağlayan bir saatim
Doğruyu unutmuş saçma sapan bir beynim
Paslanmaya yüz tutmuş bir kalbim var…

Gölgem takip etmez beni ardımda
Hayat aldı istediklerini benden aslında
Gözyaşlarımı çaldı acımasızca
Kalp denen bir şey kalmadı sol yanımda
Benim sevmeye korktuğum sevgilerim var….

resim

  o ne be