Gözlerimi açtığımda o vardı karşımda…Bir an donup kaldım.O yumuşacık elleriyle dokunduğu an çözüldüm.O kadar mutluydum ki gözlerimi ayıramadım ondan.Gel kaçalım bu şehirden dedi.Aşkın gözü kördür ya tamam dedim birden arkamızdakileri düşündük.Annem,babam,onun tanıdıkları kaçar gibi gidiyorduk,gerçekten de öyleydi ama yapamadım arkamda o kadar kişiyi üzgün bırakamadım geri dönmek istediğimi söyledim.Bir an şaşırdı hayır olmaz dedi .Dönersek ayrılacağız, ben bu aşkı kaybetmek istemiyorum "Ne olursa olsun." dedi.Gözlerindeki yaşları görünce dayanamadım ama arkamda o kadar kişiyi düşününce arkamı döndüm.İlerlerken ikimizde ağlıyorduk.Göz göre göre aşkımı gömüyordum kalbime.Hem de artık bende olmayan bir kalbe.Arkamı döndüm yapamadığımı söylemek için boynuna atlamak için.. O da ağlayarak gidiyordu. Sesim çıkmadı bağırdım ama olmadı. Koşmama rağmen gittikçe uzaklaşıyordu benden. Dizlerimin üstüne yıkıldım. Az sonra omzuma bir el dokundu. Arkamı döndüğümde o bakıyordu yine bana. Beni bırakıp gitmemişti işte burdaydı,yanımdaydı.Gözlerindeki yaşlara rağmen o kadar sıcak gülümsüyordu ki içim sevgiyle doldu yine.O an öyle bir sarıldık ki birbirimize hayat durdu. El el geri döndük o şehre. Bu sefer daha farklıydı. Sanki bize gülümsüyordu herkes, her şey. Bir şarkı çalmaya başladı. Birbirimize baktık. Ne senle ne sensiz! Acı verir sessizlik bunu anlatmak çok zor. Ne gitsen ne kalsan, olmaz hayat sen yoksan. Bunu haykırmak çok zor. Birbirimize bu şarkıyı söylerken gözlerim kapalıydı. Gözlerimi açtığımda o ve ben annem babam arkadaşlarım ve daha birçok kişi. Hepimiz birlikteydik. Yanımda o ve herkes. Yaşadıklarım bir rüyaydı sanki. Sonra birden herkes silindi. Sadece ben kaldım orda. Gözlerimi, açtığımda evde yatağımdaydım. Bu rüya bana onu kaybetmemem gerektiğini öğretti. Bunun içinde ne olursa olsun ona açılmam gerekiyordu. O gün her şey değişti benim için. Kararırımı verdim ve gittim yanına içimdeki her şeyi anlattım ona. Karşılıksız olmasından çok korkuyordum. Bi an ne yapıyorum diye sordum kendime. Cevap vermesine bile fırsat vermekten uzaklaştım ordan. Arkamdan dur gitme diye bağırıyordu. Fakat onu duymuyor gibi koşuyordum nereye gittiğimi bilmeden. En sonunda kolumdan tuttu ve bende,
Seni dedi. Aynı rüyamdaki gibi sarıldık birbirimize

Hazret-i Ömer (r.a), hilâfeti zemânında, rûm pâdişâhına adam gönderip, dîne da'vet eyledi. Rûm pâdişâhı da kıymetli hediyyeler ile elçi gönderdi. Elçi Medîne-i münevvereye geldi. Hediyyesini alıp, hazret-i Ömer (r.a) ile buluşulduğu mahalde, hazret-i Ömer, bir kadıncağızın dıvârını yapıyor idi. O hâlde iken, haber verdiler ki,
-Rûm pâdişâhının elçisi geldi. Emriniz nedir.
Buyurdular ki,
-Ssöyleyin, gelsin. Ellerinizi yıkayıp, bir yerde otursanız, olmaz mı, dediler. Râzı olmadı. Ne yapsınlar. Elçiyi çağırıp, hazret-i Ömer ile buluşdurdular.
Elçi, hazret-i Ömeri bu hâlde görüp, dedi ki,
-Arab pâdişâhı bu mudur. Eğer böyle olduğunu bilseydim, gelmezdim. Rûm pâdişâhı da beni buraya göndermezdi.
Hazret-i Ömer iki mubârek parmaklarıyla işâret edip, buyurdular ki,
-Eğer göndermeseydi, onun iki gözünü çıkarırdım.


Târîh yazdılar ki, meğer hazret-i Ömer böyle işâret etdiği gibi, rûm pâdişâhı oturduğu yerde iki balçıklı parmak gelip, iki gözünü çıkardı. Hattâ parmaklarının balçığı iki gözünün üzerinde yapışıp kaldı. Her ne kadar uğraşdılar ise de, gidermek mümkin olmadı. Bir zemândan sonra elçi, izin alıp, rûm pâdişâhına geldiğinde, gördü ki, iki gözü de amâ olmuş. Sebebini süâl eyledi. Ahvâli anlatdılar. Ta'accüb edip, o da hazret-i Ömer ile geçen ahvâli bunlara bildirdi.


Ba'zı rivâyetlerde, rûm pâdişâhının elçisi geldiği vakt, Eshâb-ı güzîn  hazret-i Ömerin (ra)  yanında otururlar idi. Hazret-i Ömer, hurma lifinden bir gömlek giymiş, dokuz yerinden yamanmış idi. Acabâ, sultânım, mubârek arkanıza bir kaftan alsanız câiz olmaz mı, dediklerinde, hemen hazret-i Ömer (ra)  gadaba gelip, dedi ki:
-Dahâ bu iitibâr görmek arzûsundan kurtulmadınız mı. Dîn-i islâmda kudreti böyle mi fehm etdiniz. Bize dîn-i islâmın şerefi yetmez mi. Dîn-i islâmdan efdal ve eşref bir nesne varmıdır ki, ona i'tibâr edersiniz. Bu se'âdet ve bu devlet ki, Hak sübhânehü ve teâlâ hazretleri bize ihsân eylemişdir. Kime müyesser olmuşdur ki, dîn-i islâm tâcını başımıza koydu. Şer'ı şerîfi Muhammedî elbisesini arkamıza giydirdi. Kalbimizi kelime-i şehâdet ile münevver eyledi. Allah, Allah! Dîn-i islâm kadrini bilmemişsiniz. Ancak kendinizi halka libâs ile mi göstermek istersiniz.


O şeklde gadaba geldi ki, belki kimse öyle gadaba gelmemişdir. Söyliyenler pişmân olup, artık, cevâba kâdir olmayıp, başlarını aşağıya eğip, sükût eylediler. Şimdi, bizim sultânlarımız bu hâl ile dünyâda geçinip, asla i'tibâr etmeyince, bize de lâyık olan budur ki, onların yolunu gözetip, kıyâmet gününde, Allahü teâlânın huzûruna ve Habîbullahın  (sav) huzûruna vardıkda mahcûb olmayalım.
Kaynak: Menakıb-i Çihar Yar-i Güzin

 

 
Bir şahıs, heyecan ve ıstırapla, İmam Sadık (a.s)ın  huzuruna gelerek:   


- Ne olursunuz efendim, Allah'a bana daha fazla rızık vermesi için dua da bulunun, çünkü çok yoksulum, dedi.


İmam:
 
-Hayır, asla dua edemem buyurdu.


-Niçin edemezsiniz efendim?


-Zira Allah bu iş için bir yol tayin etmiştir; rızk peşinden koşun ve onu elde edin diye de emir buyurmuştur. Halbuki sen evinde oturup, dua etmek suretiyle, rızkın senin peşinden gelmesini istiyorsun. 

Ameliyathane kapısında dört dönen adama, hemşire müjdeyi vermiş: - "Beyfendi bir oğlunuz oldu!" Adam sevinçle haykırmış: - "Yaşasın, ismi Çetin olacak, oğlum benim!" Hemşire biraz yüzünü ekşiterek adamın yanına gelmiş ve: - "Ancak Çetin'in bir kolu yok", demiş. Adam üzülerek: - "Olsun ben Çetin'im için herşeyi yaparım, onu gösterin bana", demiş. Bunun üzerine hemşire: - "Ama Çetin'in diğer kolu da yok", demiş. Adamın afallaması sürerken hemşire sayıvermiş: - "Ve Çetin'in bacakları da yok , üstüne üstlük gövdesi de yok..." Adam dayanamamış: - "Yeteeer, Çetin'imi gösterin bana" diyerek ameliyathaneye dalıvermiş. Ameliyat masasının başına geldiğinde bir bakmış ki Çetin sadece bir gözden ibaret. Adam dumura uğramış bir halde: - "Çetin'im Çetin'im" diyebilmiş. Bunun üzerine ameliyatı yapan doktor adama yaklaşmış elini omzuna atarak: - "Beyfendi Çetin sizi göremez, o maalesef kör", demiş..

Doktorun biri hastasının yanına gelir ve konuşmaya başlar: - "Size bir iyi, bir de kötü haberim var. Önce kötü haberi söyleyeyim isterseniz... Hmm, maalesef yanlış bacağınızı kesmişiz. Çok üzgünüz. Ama iyi habere sevineceksiniz! Öteki bacağınız iyileşiyor."

Doktor hastasını telefonla arar ve hastasına bir kötü; bir de çok kötü haberi olduğunu söyler. Daha sonra "ilk önce hangisini söylememi istersiniz" diye sorar. Hasta ilk önce kötü haberi duymak istediğini söyler. Doktor hastaya "Tahlillerinizi aldım ve ne yazık ki 24 saat ömrünüz kaldı." der. Hasta yıkılmıştır. Doktora sorar "Daha kötü haber ne olabilir ki?" Doktor: "dünden beri sizi arıyorum ama telefonunuzu daha yeni düşürebildim."

(Ambulansta...) - Doktor beni nereye götürüyorsunuz? - Morga. - Ama ben daha ölmedim ki?! - Olsun biz de daha gelmedik zaten...