Onda bir gariplik olduğunu ilk annesi anladı. Bebeği emzirmeye çalıştığında kafasının arkaya düştüğünü fark etmişti. Eliyle kafasını tutuyor, kaldırıyor, elini çektiği anda yine düşüyordu. O büyümeye devam ettikçe rahatsızlıkları da birer birer ortaya çıkmaya başlamıştı. Elleri sımsıkı kapanıyor ve arkaya doğru bükülüyordu. Ağzını açamadığı içinde yemek yedirmek tam bir eziyete dönüşüyordu. Çok endişelenen annesi onu hastane hastane dolaştırmaya başladı. Doktorların söylediklerine inanmak istemiyordu. Hep “nazikçe çocuğunuz beyin özürlü” diyorlardı. Annenin duymak istediği sözler değildi bunlar. O çocuğunu vücudundaki özre rağmen zekâsının normal olduğuna inanıyor ancak bunu kanıtlayacak bir delil bulamıyordu. Onu muayene eden doktorlar ender rastlanan ve ümitsiz bir vaka olarak değerlendirdiler. Bu söylediklerinde de o kadar emindiler ki annenin inancı kendilerine küstahlık gibi geliyordu, ama anne onlara inanmıyor mutlaka bir umut olmalı diye düşünüyordu.

Bebek her ne kadar özürlü olsa da ailenin bir parçasıydı. Onu yedirip içirip bir eşya gibi arka odaya atamazdı. Bundan sonra kontrolü ele aldı. Diğer kardeşlerine nasıl davranıyorsa ona da aynı şekilde davranacaktı. Geleceğiyle ilgili önemli bir karardı bu. Annenin her zaman ona destek olacağı, kendisini zayıf hissettiğinde güç vereceği anlamına geliyordu.

Aradan seneler geçti. Kardeşleri köşede oyun oynarken o anlamsız gözlerle ne yaptıklarını izliyordu. Önlerinde yırtık pırtık kitaplarla oyun oynuyorlar ve tebeşirle tahtaya yazı yazıyorlardı. Kardeşlerinin yaptığı şeyi yapmak için kendisinde çok büyük istek duydu. Anîden ne yaptığını düşünmeden veya bilmeden sol ayağıyla kardeşinin elinden tebeşiri aldı. Ve vahşîce tahtayı karalamaya başladı. Bir anda evdekilerin dikkati onun üzerine yoğunlaşmıştı. Anne içeri girince ev halkının neden böyle şaşkın şaşkın baktıklarını anlamakta gecikmedi. Oğlunun yanına geldi. Artık yeni bir umut doğmuştu içine. Eline tebeşiri aldı ve “sana bununla neler yapılacağını göstereceğim Chris!” dedi. Tahtaya bir “A” harfi yazdı. “Chris aynısını sende yaz!” dedi. Birkaç defa denedi, ama olmadı. Çevresinde kendisini izleyen gergin, donmuş ve mucize bekleyen gözler vardı. Anne vazgeçmek istemedi. Elini çocuğun omuzuna koyup tekrar denemesini istedi. Sol ayağının parmak arasına sıkıştırdığı tebeşirle yine denedi, işte bu defa olmuştu. Biraz şekilsizdi, ama bu “A” harfiydi. Kafasını çevirdi. Annenin yanaklarından süzülen gözyaşları… Başarmıştı. Meramını ifade edebilecek fırsat doğmuştu kendisine. Artık yazarak iletişim kurabilecekti. İlk önce tek tek harfleri öğrendi. Ardından kelimeleri. Annesi yazmayı ilk öğrendiği kelimeyi okuyunca başını okşayarak gülümsedi. Çünkü öğrendiği ilk kelime şuydu: A-N-N-E.

Annesinin inancı onun kendi kendisine de inanmasını sağladı. Okuma-yazmayı resim yapmayı ve nihayet sol ayağıyla daktilo yazmayı öğrendi. Sonuçta kendisinin gayreti, annesinin de sonsuz güveni ve bitmeyen mücadelesi İrlanda edebiyatının büyük yazarları arasında anılmasını sağladı. İşte bu isim Christy Brown (1932–1981).

“Günlerin İçinden” isimli otobiyografik romanı, “Parlak Meslek, Yaz Üzerinde Gölge, Vahşî Zambaklar” isimli romanları ve “Toplu Şiirler” isimli şiir kitaplarıyla sevilen bir yazar oldu. “Sol Ayağım” adındaki otobiyografik romanı tüm dünyada ilgiyle okundu. Türkiye’de “MEB Tavsiyeli 100 Temel Eser” arasında da yer alan bu kitap 1989 yılında sinemaya uyarlandı. Brown’u canlandıran Daniel Day-Lewis en iyi oyuncu, annesini canlandıran Brenda Fricker ise en iyi yardımcı kadın oyuncu dalında Oscar aldılar.

Hayatınızın artık çekilmez olduğunu, insan kalabalıkları arasında yalnız kaldığınızı hissediyorsanız Christy Brown’un hayatını hatırlayınız. Belki o zaman çaresizlik diye bir şey olmadığını, yapmanız gereken şeyin sadece ümid ederek yaşamak olduğunu kavrayabilirdiniz.

Dur zaman! Yolun yol değil
Geride bıraktığın olur iş değil



Dördü de hem telaşlı hem de ellerinden geldiği kadar dikkatliydiler. Hâlâ baygındı Kevser. Bir üst kata çıktıklarında revire ulaşmış olacaklardı, ama büyük bir engel vardı önlerinde: İdarî bölüm! Şimdilik kimseler yoktu görünürde. Mesainin bittiğine güvenip orda olmadıklarını ummaktan başka da çareleri… Soluklarını da kontrol etmeye çalışarak yürümeye devam ettiler. İdarî bölümün önünden geçmişlerdi ki kapı açıldı ve dışarı biri çıktı. Arkasına bakmaya cesareti olan yoktu içlerinde. Dua ediyorlardı birbirlerinden habersiz, müdür yardımcılarından biri olmasın diye. Birkaç saniye geçmiş, durmaları için uyarıda bulunan olmamıştı hâlâ. Dualar daha bir hızlanmıştı artık, en az adımlar kadar… Bir anda gelen sesle irkildiler.

“Nereye gidiyorsunuz?”

Durmak zorundaydılar. Korkuları gerçekleşmişti işte, Müdür Yardımcısı Zekeriya Bey’di bu! Yanlarına gitti vakit kaybetmeden. Kevser’i o halde görünce bir an için neye uğradığını şaşırsa da hemen toparlandı.

“Ne oldu Kevser’e? Yine birileriyle kavga mı ettiniz yoksa?”
“Hayır öğretmenim, merdivenlerden düştü.”
“Neyse, oyalanmayın; çıkarın hadi!”

O da peşlerinden gitti revire kadar. Kevser’i bir odaya yatırdılar ve muayene için hazırlamaya başladılar. Formasının üzerindeki hırkayı çıkarmalarıyla çığlığı basmaları bir oldu. Kevser’in karın bölgesi kanlar içindeydi. Çığlıkları duyan Zekeriya Bey, o panikle içeri daldı ve manzarayı görür görmez telefona sarıldı.

........................
Akşam yemeği öncesi bahçede gezen öğrenciler, siren sesleri okula yaklaştıkça kapıya doğru yürümeye başladılar. Biraz sonra ambulansın içeri girmesiyle herkes etrafına toplaştı. İlk kez okula bir ambulans gelmişti. En ağır hastalıklarda bile okulun aracıyla gidilirdi hastaneye.

Okulun içindeki lojmanlarda kalan Ayşe Hanım ve Müdür, haberi alır almaz ana binaya gitmişlerdi. İçeri kimse alınmıyor, bu da öğrencileri iyice meraklandırıyordu. Hatice ve arkadaşları en önde bekliyorlar, bir yandan da çıkacak kişinin Kevser olmaması için dua ediyorlardı. Özellikle Aysel, Zeynep ve Hatice yerlerinde duramıyor; sürekli volta atıyorlardı kalabalığın önünde.

Kapı açıldı ve ambulans görevlileriyle birlikte dışarı çıktı Kevser. Arkasından arkadaşları, Ayşe Hanım, Müdür Bey, Zekeriya Bey ve hemşire de çıktılar. Hatice’nin kaynar sular başından aşağı döküldü sanki. Beş dakika öncesine kadar hissettiği huzursuzluğun ne kadar yetersiz olduğunu düşündü. Pişmanlık her yanını sarmış ve içinde bulunduğu çıkmazda daha da dibe batıyordu her saniye. Ambulansın yürek daraltan sireni yeniden çalmaya başladığında, gözlerinde daha fazla kalamayan yaşlar hızla döküldü yanaklarından aşağı. Bir saat önce, üzülmemesini söylediği ve destek olmaya çalıştığı arkadaşı Aysel’le rolleri değişmişlerdi şimdi.

“Kendine yüklenme bu kadar. Böyle olmasını istemediğini hepimiz biliyoruz. Seni mecbur bırakmasaydı ona zarar vermeyi düşünmezdin bile.”

Hiçbir sözün ve desteğin anlamı ya da faydası yoktu Hatice’nin gözünde. En kötüsünü düşünmemeye çalışsa da, olasılıklar arasında olduğunu çok iyi biliyordu. Koşabildiği kadar koşmak, uzaklaşmak, kaçmak… Ne oradakilerden, ne de olanlardan; yalnızca düşüncelerinden…

“Kim üzmüş benim kardeşimi bakayım? Ne oldu ablacığım, neden ağlıyorsun?”

Ayten’in kendinden emin ve huzur veren sesini duymak bile iyi gelmedi Hatice’ye. Herhangi bir şeyin ona iyi gelmesine izin verirse suçu daha da artacak diye düşünüyor ve ona iyi gelebilecek ne varsa bir kenara itmek istiyordu. Kimsesi kalmasın, haklılığı olmasın, sevilmesin... Yeter ki bu vicdan hesabı görülsün!

“Sakın bana Kevser’e üzüldüğünü söyleme! İnan ki çok gülerim buna.”
“Ama…”
“Bak ufaklık, bazı insanlar vardır ki onlar adına üzülmek insanların işi değildir. Hiçbir insan, o kadar büyük merhameti yok diye kınanmaz. Ayrıca unutma; acıma, acınacak hale düşersin derler bizim buralarda.”
“Ayten Abla…”

Hatice’nin suçluluk dolu bakışlarını fark eden Ayten, ihtimal vermese de onun bu işle ilgisi olabileceğini düşündü bir an. Şaşkın ve soran gözlerle baktı Hatice’ye. Bir süre kalakaldı, Hatice başını öne eğince.

“Nasıl yani? Sen mi onu… Hadi canım sen de!”

önce sağlık, sonra iyi bir meslek sonra da iyi bir koca