Sensiz kalmayı kaldıramıyor yüreğim.
Kısa ayrılıklar bile kederimi arttırıyor,hüzün dolu geceler yaşatıyor bana.
Seninle birlikte olmanın tadını almışım bir kere,bundan vazgeçemiyorum.
Alışkanlık değil bu. Her alışkanlık terk edilebilir bir gün.
Oysa sen benim yaşam kaynağımsın.İnsan hayatından vazgeçebilir mi?
Özlüyorum seni, özlemim büyüdükçe büyüyor içimde,durduramıyorum. Kavuşacağımız anı bekleyerek geçiyor zamanım.
Hiç birşey zevk vermiyor bana sen yokken.
Sıçrayarak uyanıyorum geceleri,yanıma bakıyorum,yoksun.
Tekrar gözlerimi kapatıyorum,dönüp duruyorum sabaha kadar.
Sensizken her güne yorgun uyanıyorum.Tadım yok işte anla.
Oysa yanımdayken sen,günün tüm yorgunluğunu unutuyorum.
Sohbetlerimizin keyfi ,dokunmalarının sihri, yaşanan tüm olumsuzlukları silip gotürüyor.Huzurla dalıyorum uykuya.
Seninleyken,sadece bir kaç saatlik uyku bile, ertesi günü ayakta ve sapasağlam geçirmeme yetiyor.
Sevgilim olduğunu,varolduğunu bilmek yetiyor bana.
Döneceksin biliyorum da,dayanamıyorum ne yapayım.
Zamanı seninle,Sadece seninle geçirmek varken,aşkımızı büyütmek,tutkuyla yaşamak varken beklemek çok zor geliyor insana.
"Şimdi olsa" diyorum, "Çıksam işten,gitsem yanına, yemek yesek birlikte, bir,iki kadeh şarap içsek, o gülse,ben baksam,heyecanlı heyecanlı anlatsa yaşadıklarını...
Sonra güzelliğinden bahsetsem,şımartsam onu,boğazın kıyısında yürüsek birlikte,yağmur üzerimize yağsa,üşüsek,sarılsak birbirimize,ısınsak tenimizin ateşiyle..."
Ama yoksun işte.
Bu gecede sensiz geçecek ve ben ne şarap içeceğim, ne yediğim yemekten zevk alacağım.
Bu gece sevgilim,bir fırsatını bul ve üzerinde şehir ışıklarının dans ettiği denize bak.
Çünkü ben ne zaman sensiz kalsam,denize bırakıyorum yüreğimi,sana ulaşması için.
Çünkü seninleyken atıyor yüreğim.
Haydi sevgilim gel,al yüreğimi öyle gel....
Ne olur.....
