Yine seni düşündüğüm bir gecede vazgeçtim seni düşünmekten. Aslında ben vazgeçtim tüm gecelerimden. Çok sonra anlamıştım vazgeçişlerin bile seni düşündüren bir unsur olduğunu… Acı veriyordu bana seni düşünmek. Seni onca sevmeme rağmen vazgeçecektim senden ve seni bana hatırlatan her şeyden. Sanırım eskisi kadar güçlü değilim artık. Yıkık dökük bir aşktan arta kalan hatıralarla avutuyordum gönlümü. Bitmesi gerektiği için bitmişti aşkımız ve ben hala bir bitmişliğin üzerine kuruyordum hayatımı. Şimdi bir sonbahar sessizliğinde yüreğim. Kuru bir yaprak gibi savruluyor hayatım. Rüzgarlar yüzümü okşamıyor. Yağmurlar ıslatmıyor beni. Kaçamak cümleler kuruyorum hayata dair. Suskunluğum şaşkınlığımdan değil çaresizliğimden. Hayat ikiye bölünüyor benim için; geceler ve gündüzler olmak üzere. Geceleri uyuyamıyorum. Kaçışlarım boşuna her çaldığım kapıyı sen açıyorsun. Gündüzlerimse gecelerimi unutmaya çalışmakla geçiyor. Söyle nerde kaldı yaşamak… Hani söz verdirmiştin bana ağlamayacaktım yokluğunda. Oysa sen öyle bir gittin ki tüm bilimler çaresiz kaldı gidişini açıklamakta. Öyle bir bilinmezin ortasında bıraktın ki beni... Çok bilinmeyenli bir denkleme benziyordu gidişin çözmek için çok şey bilmek gerekiyordu ve ben hiçbirşey bilmiyordum. Çok bekledim dönmeni oysa sen giderken dönmeyeceğini o kadar net anlatmıştın ki bana. İşte o an katlime fermanı çıkarmıştın kurmuştun darağacımı ve boynuma geçirmiştin o sihirli halkayı. Gitmiştin darağacında öylece seni bekledim durdum. Sandalyeme vurmanı bekledimellerinden ölmeyi. Ama yapmadın orda öylece yalnızlığıma terk ettin beni. İyice kararlıyım artık.Beklemeyeceğim dönmenidüşünmeyeceğim bir daha seni. Ben vuracağım sandalyeme. Kendi celladım olacağım.Beni mahveden şeyi yani içimdeki seni öldürmeye karar verdim. Elveda ! eski dost eski düşman Elveda ! beni sırtımdan vuran. Elveda ! bir zamanlar güne adıyla başladığım Elveda ! şimdilerde adıyla başlayan her güne lanet yağdırdığım. Elveda ! öykülerimin pamuk prensesi Elveda ! şiirlerimin vurdumduymaz emanetçisi… Gökten kayan bir yıldız gibi çıkıyorum hayatından. Ayrılık kadere yazıldı bir kere. Her ne kadar istemesem de gitmek zorundayım.
