Dua edenin, 'Rabbim' demesi, Allah'in 'efendim' demesinin ta kendisidir..
Birisi her gece kalkip Allah'i aniyor, O'na dua ediyordu.. Seytan ona dedi:
- Ey Allah'i cok anan kisi, butun gece 'Allah' deyip cagirmana karsilik seni buyur eden var mi? Sana bir tek cevap bile gelmiyor, daha ne zamana kadar dua edeceksin?..
Adamin gonlu kirildi, basini yere koydu ve uyudu. Ruyasinda ona söyle dendi:
- Kendine gel uyan! Niye duayi, zikri biraktin?.. Neden usandin?..
Adam:
- 'Buyur' diye bir cevap gelmiyor ki, kapidan kovulmaktan korkuyorum dedi. Bunun üzerine dendi ki ona:
- Senin Allah demen, O'nun buyur demesi sayesindedir..
Senin yalvarisin, Allah'in senin ruhuna haber ucurmasindandir..
Senin cabalarin, careler araman, Allah'in seni kendine yaklastirmasi, ayaklarindaki baglari cozmesindendir..
Senin korkun, sevgin, umidin Allah'in lutfunun kemendidir..
Senin her 'Yarabbi' demenin altinda, Allah'in buyur demesi vardir..
Gafilin, cahilin cani, bu duadan uzaktir..
Cunku 'Yarabbi' demeye izin yok ona..
Agzinda da kilit var, dilinde de..
Zarara ugradigi zaman, aglayip, sizlamasin diye Allah ona dert, agri, sIzI, gam, keder vermedi..
Bununla anla ki, Allah'a dua etmeni, O'nu cagirmani saglayan dert, dunya saltanatindan daha iyidir..
Dertsiz dua soguktur. Dertliyken yapilan dua gonulden kopar..
MEVLANA CELALEDDİN-İ RUMİ
